Good morning miss!!! How are you miss?

Hallo allemaal!

Heel erg bedankt voor de leuke en lieve berichtjes, echt superleuk om te lezen! Hoe is het inmiddels in Nederland? Hier met overdag zo’n 20-25 graden gaat het in ieder geval prima.

Na de 10-daagse introductieperiode met alle vrijwilligers is de tijd aangebroken om Engelse les te gaan geven op een Nepalese school. Na een paar observatiedagen in de klas bij de Nepalese leerkrachten zijn we afgelopen dinsdag echt begonnen. Om een goed beeld te geven van het leven wat ik hier nu heb zal ik een typische dag uit de afgelopen week beschrijven. Samen met Bianca leven we in principe bij een Nepalese familie waarvan Indira onze gastvrouw is en Stan de heer des huizes. Zij runnen een hotel, het Mountain House. Wij slapen niet in een hotelkamer, maar in een kamer naast de kamer van Indira en Stan.

Na een heerlijk nachtje slapen in ons kamertje worden we helemaal uitgerust rond een uurtje of 7 wakker gemaakt door het geluid van vogels. Omdat we pas om 10u. op school hoeven te zijn, hebben we nog ruim tijd om onze dag te beginnen. Na een douche (die soms koud kan zijn…) kunnen we aan Indira doorgeven wat we als ontbijt willen. In de grote tuin van het Mountain House eten we onze kom yoghurt met muesli en fruit en nemen we onze lesvoorbereidingen nog even door. Dan komt de grootste uitdaging van de dag. Al linksrijdend en flink bellend met onze fietsbel door gebrek aan verkeersregels, moeten we ons door het drukke verkeer zien te krijgen naar de school. Dit staat echt compleet in tegenstelling tot de manier waarop de dag begint, het is stoffig door het opwaaiende zand, rokerig omdat er overal afval wordt verbrand en door het constante getoeter kan je elkaar niet eens verstaan! Voordat we aankomen op de school moeten we eerst een sloppenwijk door. De mensen zien er echt zo onverzorgd uit en soms zie je mensen uit een kapotte waterleiding water halen omdat er geen andere tap is. Eenmaal op de school word je meteen omringd door een bende Nepalese kinderen die allemaal je aandacht willen, willen voelen aan je haar, je huid aan willen raken omdat het zo’n rare kleur heeft enz. De lerarenkamer is een klein benauwd hokje waar iedereen kan zitten. Het hoofd van de school zit er ook, maar dan aan een groot bureau. Het is een aparte vrouw, ze geeft de indruk dat ze het enorm druk heeft en aan belangrijke zaken werkt, maar eigenlijk zit ze gewoon de hele dag de krant te lezen en samen met andere leraren radio te luisteren. De leraren hier wonen soms ook in de sloppenwijk en zijn vaak niet of nauwelijks geschoold. Het is dan bij de meesten ook erg lasting om je verstaanbaar te maken en om ze te verstaan omdat ze maar een paar woorden Engels kennen. De kinderen beginnen de ochtend met het zingen van het volkslied en het doen van een soort gymnastiekoefeningen. Dit allemaal keurig in rijen opgesteld! Eenmaal in de klas word je door de kinderen onthaald met een gezamelijk Good morning miss! How are you miss! Echt heel grappig om te horen. Ik geef les aan class 3, 4 en 5 en als Bianca voor de klas staat neem ik van class 1 en 2 steeds 6 kinderen apart om wat meer individuelere les te geven. De lessen op zich zijn erg moeilijk omdat ook de kinderen maar een beperkte Engelse woordenschat hebben en omdat ze natuurlijk allemaal aandacht van ons willen. Dit alles kan soms erg frustrerend zijn omdat je zoveel wil maar het niet allemaal kan. Toch zijn er genoeg leuke en ontroerende momenten om energie uit te halen! Tussen de middag eet ik mee met de Nepalese leraren. Het eten wordt gemaakt in de lerarenkamer en het is elke dag weer spannend wat het is! Soms een soort rijstpapje, dan weer half ontpopt mais met rauwe knoflook en chilipepertjes… Ik probeer in ieder geval elke dag weer wat nieuws! Na een indrukwekkende en vermoeiende dag, fietsen we naar huis om onze lessen weer voor te bereiden voor de volgende dag. Vaak drinken we nog ergens een lekker kopje thee of een vruchtendrankje in een van de restaurantjes aan het grote meer van Pokhara om de dag nog even door te nemen. Dat hebben we altijd echt verdiend! ‘s Avonds staat er dan het avondeten (elke dag Dal Baath) gekookt door Indira voor ons klaar en de rest van de avond brengen we in de grote gezamelijke keuken door of ergens in een restaurantjes om nog lekker wat te drinken. Aan het eind van de dag val ik echt om een uurtje of 10 in slaap door de vermoeiende dag.

In het weekend hebben we vrij, dan komen 2 andere vrijwilligers (Nadav en Sjoerd) onze kant op om gezellig het weekend door te brengen. De afgelopen 2 weekenden hebben we heerlijk geroeid op het meer naar de World Peace Pagoda, mooie wandeltochten gemaakt door de bergen, een Nepalese bruiloft gezien en een tibetaans vluchtelingenkamp, mooie tempels en monniken kloosters bezocht. Erg leuk dus!!

Zo, dat was het dan weer zo ongeveer. Ik ga lekker naar mijn bed toe en ik kijk alweer uit naar de berichtjes van jullie!

Liefs,
Kirsten