Over de trekking, het ziekenhuis, paragliden en...

Hallo lieve allemaal!

Dit wordt waarschijnlijk mijn laatste bericht voordat Bart naar Nepal komt, want hij is hier namelijk al over 5 dagen! Maar sinds mijn vorige bericht heb ik in ieder geval weer een hoop meegemaakt! Ik heb natuurlijk de trekking gedaan, ik heb geparaglide (is dat een woord?), ik ben 2 weken lang ‘s ochtends op de motor naar het ziekenhuis moeten gaan (wees maar niet bang, het was niet voor mezelf!), ik heb een vis uit de vijver van The Mountain House gevangen en onthoofd en ik heb afscheid genomen op school en van Bianca… Weer genoeg te vertellen dus.

Maar goed, zoals gepland zijn Bianca, Marielle (een andere vrijwilligster ook van Cross Borders) en ik samen met een gids (Mohan) en een porter (Hari) op trekking gegaan. De eerste dag zouden we al een super geweldig uitzicht hebben, maar helaas was het niet alleen koud, het was ook nog eens zwaar bewolkt. Die avond hebben we ons best gedaan om het tot 8 uur ‘s avonds te trekken rondom een soort kachel, maar langer dan dat lukte gewoon niet. Moe en koud konden we dus lekker met onze met kokend water gevulde waterfles lekker in ons mummieslaapzakje wurmen hopend op beter weer. De derde dag was echt geweldig, alles was perfect. Het was stralend weer, het tempo zat er goed in, we konden lekker een eind lopen door prachtige natuur en met als klap op de vuurpijl ook nog eens lekker de spieren verwennen in Hot Springs (natuurlijke warmwaterbronnen)! Helaas begon het vanaf die nacht bergafwaarts (figuurlijk gezien ;( ) te gaan met Marielle. Ze begon te hoesten en was kortademig, niet echt fijn als je toch flinke inspanningen moet leveren. Maar helaas zag het er voor Marielle steeds slechter uit en besloten we zelfs dat ze door een porter gedragen moest worden. Ze kon om een reden die we nog steeds niet weten haar been niet meer kon buigen. Dus werd er een porter van de weg geplukt (een 51 jaar oude man die zoals hij trots vertelde elke dag zo’n 60-70 kg de berg op draagt) en werd er van een mand een soort stoel voor Marielle gemaakt. Hiervoor werd van alle kanten materialen tevoorschijn gehaald, en uiteindelijk was haar draagstoel klaar om haar de laatste 2 dagen op deze manier te vervoeren (toch handig om een gids erbij te hebben die dit allemaal kon regelen!). Maar een pretje was het niet, arme Marielle! De dagen waren echter gelukkig nog steeds super en ik vond het geweldig om in zo’n groots en indrukwekkend landschap rond te banjeren. Ook Poon Hill het letterlijk en figuurlijke hoogtepunt was echt geweldig! Hiervoor moesten we om 5 uur ‘s ochtends op om 45 min. de berg omhoog te klimmen, maar we warden ervoor beloond. Echt, wat een super uitzicht op de Himalaya!!! Verder ben ik ook helemaal in een Gurung outfit gehesen tijdens onze trekking, erg leuk!
Maar goed, na 7 dagen kwamen we aan op onze eindbestemming en hebben we Marielle direct naar het ziekenhuis gebracht. Maar wat een trieste bedoening is het daar! Na een intake gesprek werd ze direct naar een speciale 1-persoons kamer gebracht die kaal, koud, zonder douche en enorm eenzaam ergens achter in een gang lag. Daarnaast wordt er hier in het ziekenhuis niet voor eten gezorgd, dus ging Bianca elke avond met de taxi en ging ik elke ochtend op de motor met Mohan naar het ziekenhuis om eten te brengen, haar te wassen (met heet water uit een thermos kan die we ook zelf mee moesten nemen!) en om een gezellig praatje met haar te maken. Gelukkig is ze nu in Kathmandu in een ziekenhuis speciaal voor buitenlanders en zal het een stuk gemakkelijker en comfortabeler zijn voor haar!

Maar zoals ik al eerder vertelde heb ik ondertussen ook een hoop leuke dingen gedaan. Zo heb ik dus ook geparaglide! Via John kon ik met iemand een gratis tandemsprong doen en dat was echt supergaaf! Het was echt geweldig om daar boven de himalaya’s te vliegen. Ik mocht op een gegeven moment ook zelf vliegen, dat was echt bijzonder. Het was heel raar dat je gewoon die wind onder die paraglider voelde en je je daarmee kon voortbewegen!

Verder had ik dus ook een vis onthoofd. Op een gegeven moment toen ik thuis kwam zag ik Aarati, Nabin (zoon van Stan en Indira) en Mohan in de vijver van het Mountain House water eruit gooien. Toen ze mij en Sjoerd (andere vrijwilliger) zagen riepen ze dat we ook mee moest helpen om de vis uit de vijver te vangen! Ik vond het wel grappig dus hielp ik mee. Het was een vis van minstens een meter en het water was zo troebel dat je hem niet zag, dus dat was al een heel gedoe. Maar toen we hem eenmaal gevangen hadden stond Mohan met de vis in zijn hand en vroeg wie hem zou doodmaken voor het avondeten die avond. Eerst dachten we dat het een grapje was, maar dat was het dus niet… Aangezien hij vegetarisch is en Indira geen dieren dood maakt, waren Sjoerd en ik de aangewezen personen om die vis dood te maken. Dus heeft Sjoerd de vis met een steen op zijn hoofd geslagen zodat hij dood was en heb ik de kop met een (bot…) mes afgesneden. Op een gegeven moment begon die vis te bewegen… Dat was echt eng, ik dacht dat hij nog leefde. Uiteindelijk hebben we de ingewanden eruit gehaald en de vis aan stukken gehakt en ‘s avonds heerlijk opgegeten. Al was het een beetje gek, hij smaakte wel! Al met al kan ik in ieder geval wat nieuwe dingen aan mijn CV toevoegen: verpleegster, visser…

Afgelopen maandag hebben Bianca en ik ook nog officieel afscheid genomen van de school omdat de nieuwe vrijwilligers alweer aangekomen zijn. Het was echt op zijn Nepalees; zonder plan (omdat we totaal niet wisten hoe zo’n afscheidsdag er in Nepal uitziet) en heerlijk chaotisch. Uiteindelijk gingen we na het lesgeven en het spelen van leuke spelletjes met de kids, lunchen om half 3 (er kwam even een of ander belangrijker persoon tussen die we niet kenden…) en kregen we een heel warm en rood afscheid (zie foto’s!). En nu Bianca echt helemaal op de terugweg naar Nederland is, ben ik hier helemaal alleen overgebleven in ons kamertje. Gelukkig zijn er weer nieuwe vrijwilligers die ik in kan werken en omdat ik echt een onderdeel ben van de Nepalese familie ben ik niet alleen!

Zo, ik denk dat dit het wel weer was voor deze keer. Mijn vrijwilligers tijd is in ieder geval afgelopen nu en de volgende keer zal een verhaal samen met Bart zijn. Het is raar om binnenkort afscheid te gaan nemen van mijn Nepalese familie en de mensen die ik hier ontmoet heb. Maar daartegenover kan ik nu aan Bart laten zien wat ik hier gedaan heb en gaan we zeker een supertijd tegemoet in de 5 weken die we samen gaan reizen!

Heel veel liefs uit Nepal!

Ps I: voor meer foto’s van de trekking zie biancajongejan.waarbenjij.nu
Ps II: nog maar een keer bedankt voor alle lieve berichtjes en mailtjes die deze kant op komen!